Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Σεραφίνο Άνεργος Άστεγος Πεινασμένος και τόσο... μοντέρνος




Ο Σεραφίνο είναι ήρωας κόμικ μιας άλλης εποχής, πιο ρομαντικής από την δική μας. Ο ήρωας των φτωχών. Δημιούργημα του Ιταλού σχεδιαστή Egidio Gherlizza (Τσιαμπίνο), είχε χαρακτηριστικά ανθρωπόμορφου καγκουρό και ήταν ένας άνεργος, φτωχός αλλά καλόκαρδος αλήτης. Στην Ιταλία, τα πρώτα τεύχη του Σεραφίνο κυκλοφόρησαν το 1952 από τις μιλανέζικες εκδόσεις «Alpe».
Η απήχησή του ήταν μεγάλη και δεν άργησε να γίνει εκδοτική επιτυχία. Το σχέδιο των ιστοριών δεν ήταν πολύπλοκο, με έντονα και… ελκυστικά χρώματα και το σενάριο ήταν εξίσου απλοϊκό. Παρ’ όλα αυτά, το κόμικ έγινε τρομερά δημοφιλές ακριβώς γιατί οι περιπέτειες του Σεραφίνο βασίζονταν στην απλότητα και την αγνότητα του χαρακτήρα.
Ο Σεραφίνο δεν ήταν υπερ-ήρωας με απίστευτες ικανότητες και υπερσύγχρονα όπλα. Όμως τα παιδιά ταυτίζονταν με εκείνον και τις αρετές του. Δεν ήταν όμορφος, έξυπνος και δυνατός, δεν πλακωνόταν στο ξύλο ενώ ήταν τεμπέλης, ψευτάκος και πολύ άτυχος. Η αυθεντικότητα όμως που απέπνεε ήταν αρκετή για να τον κάνει αγαπητό στους αναγνώστες.
Ήταν εύθραυστος, πλακατζής και ηθικός. Ο απένταρος περιπλανώμενος στα άθλια σοκάκια της πόλης, μονίμως πεινασμένος (χαρακτηριστικό του κόμικ είναι το… συννεφάκι πάνω από το κεφάλι του με το κοτόπουλο-όνειρο) και συνεχώς σε αναζήτηση τροφής Σεραφίνο, όταν έβρισκε κάτι φαγώσιμο το μοιραζόταν με τους άστεγους φίλους του, στήνοντας αυθόρμητα γλέντια κάτω από γέφυρες ή τα κουτιά και βαρέλια που χρησιμοποιούσαν σαν σπίτια. Το… βασιλικό του γεύμα ήταν ένα φασόλι σε κουβά με βραστό νερό. Ο χαρακτήρας του αντιπροσώπευε μια πιο συναισθηματική εποχή, αλλά και μια εποχή οικονομικής αστάθειας και αβεβαιότητας.

Ο Σεραφίνο στην Ελλάδα

Το κόμικ του Σεραφίνο γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία και στη χώρα μας. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1969 από τον εκδοτικό οίκο Καμπανά, σε μεγάλο και αργότερα σε μικρό μέγεθος, με την κλασσική εκτύπωση σε απλό χαρτί, με δύο ασπρόμαυρες και δύο έγχρωμες σελίδες. Αργότερα βγήκε και η Σούπερ έκδοση («Σούπερ Σεραφίνο»), σε μεγαλύτερο μέγεθος, με τιμή 12 δραχμές και τα «Κλασσικά Σεραφίνο», με 200 σελίδες (συγκέντρωνε τις ιστορίες των μικρών κόμικ)! Το μικρό κόμικ κυκλοφορούσε κάθε Τετάρτη.
Το «Σεραφίνο» είχε στην Ελλάδα τη δεύτερη θέση στην κυκλοφορία των παιδικών περιοδικών μετά το «Μίκυ Μάους», σε όλη σχεδόν τη δεκαετία του ’70. Πουλούσε περισσότερα από 60.000 τεύχη κάθε εβδομάδα, σε σημείο να μην υπάρχουν καθόλου επιστροφές τευχών από τα περίπτερα στον εκδοτικό οίκο!
Νομοτελειακά, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, η κυκλοφορία του άρχισε να φθίνει σε νούμερα, μέχρι να… αργοσβήσει. Πιο φανταχτεροί ήρωες (με καλύτερη ποιότητα χαρτιού και χρώμα) από τον αθώο χαμογελαστό αλήτη άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους (Αστερίξ, Τεν-Τεν, Λούκυ Λουκ) και να τον αντικαθιστούν στις καρδιές του νεαρού αναγνωστικού κοινού, σε συνδυασμό με την… αυγή της εποχής των υπολογιστών. Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού κυκλοφόρησε το 1992.

Το... ιταλικό και οριστικό τέλος

Άδοξο τέλος είχε ο ήρωας μας και στην Ιταλία. Ο Gherlizza δεν ήθελε να… μεταλαμπαδεύσει σε κανέναν άλλο την τεχνική του σχεδίου και της δημιουργίας των ιστοριών του Σεραφίνο. Όσο μεγάλωνε ο ίδιος, έφτιαχνε όλο και λιγότερες ιστορίες. Έτσι, ο «Σεραφίνο» πέθανε μαζί με τον δημιουργό του το 1995, καθώς κανένας δεν μπορούσε να δώσει στον ήρωα το… πνεύμα που του είχε εμφυσήσει ο Gherlizza και η έκδοσή του στην ιταλική αγορά σταμάτησε. Το γεγονός ότι ο Σεραφίνο δεν εμφανίστηκε ποτέ σαν κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση, συνέβαλε χωρίς αμφιβολία στην οριστική του εξαφάνιση.

TRIVIA

Σε κάποια τεύχη του ελληνικού «Σούπερ Σεραφίνο», ο ήρωας ήταν σχεδιασμένος με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Δεν ήταν ο κλασσικός ψηλόλιγνος χαρακτήρας, αλλά κοντός με μπαστούνι. Σε μία… επεξηγηματική ιστορία, αναφερόταν ότι τραυματίστηκε σε μια φωτιά και του έκαναν πλαστική εγχείρηση!
Κάποια στιγμή η ελληνική εκδοτική εταιρεία ήρθε σε σύγκρουση με τους Ιταλούς που είχαν τα δικαιώματα του περιοδικού, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία των ελληνικών τευχών του Σεραφίνο, με… ημεδαπούς σχεδιαστές. Αυτήν την τακτική ακολουθούσαν συχνά πολλοί εκδότες εκείνη την εποχή.
Σε κάποια από τις ιστορίες, ο Σεραφίνο είχε πλουτίσει αλλά δεν ξέχναγε τους «αλήτες» φίλους του.
Ο Σεραφίνο ήταν αδερφός του Τιραμόλα, του ανθρώπου-λάστιχο και εξίσου δημοφιλούς χάρτινου ήρωα της εποχής των 50’s και 60’s, με τον οποίο είχαν βίο… παράλληλο (κυκλοφόρησαν την ίδια περίπου εποχή στην Ιταλία και σταμάτησαν να κυκλοφορούν στις αρχές της δεκαετίας του ’90). Στην Ελλάδα τα δύο κόμικ κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα από τις εκδόσεις Καμπανά, η διαφήμισή τους ήταν κοινή και στην τελευταία σελίδα των τευχών τους υπήρχε το περίφημο σλόγκαν: «Και οι δύο με ένα τάλιρο, που δεν πας ούτε στο Φάληρο». Εκείνη την εποχή, τα περιοδικά του Καμπανά κόστιζαν πέντε δραχμές το ένα (τα Μίκυ Μάους, Ποπάυ είχαν οχτώ) και για να πας με το λεωφορείο στο Φάληρο χρειαζόσουν δέκα δραχμές!




To κείμενο αποτελεί αντιγραφή από το site http://cobrasports.gr/
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: Δέσποινα Λάππα
Email: d.lappa@cobrasports.gr
To link για το άρθο εκεί : 
http://cobrasports.gr/index.php/articles/2011-12-13-14-18-19/1131-2011-08-22-18-20-34